با گذر زمان، هرکدام از ما به معیارها و باورهایی می‌رسیم که حاصل تجربه، محیط، و تأیید اطرافیان است. کم‌کم این باورها مثل رسوبی در ذهن‌مان جا خوش می‌کنند؛ آن‌قدر طبیعی به نظر می‌رسند که دیگر حتی به درستی‌شان شک نمی‌کنیم.

اما سؤال اینجاست:
آیا قدرت آن را داریم که گاهی بایستیم، به خودمان نگاه کنیم و بگوییم: «شاید اشتباه فکر می‌کردم… شاید مسیرم غلط بوده.»؟

و اگر نتوانیم حتی آن را به زبان بیاوریم، آیا حداقل می‌توانیم در سکوت، این حقیقت را بپذیریم و شجاعانه مسیر تازه‌ای را انتخاب کنیم؟

شاید سخت‌ترین مبارزه‌ی ما نه با جهان بیرون، بلکه با آن دیوارهای نامرئی باشد که خودمان در ذهن‌مان ساخته‌ایم.
شک کردن به خود، همیشه نشانه ضعف نیست؛ گاهی آغاز یک بیداری عمیق است.